بنام خدا
سلام دوستان عزیز
با کمی تأخیر ، عید سعید فطر را به همه روزه داران واقعی تبریک و تهنیت عرض می نمایم .
27 مهرماه یادآور عملیات والفجر چهار در سال 1362 می باشد . مرحله اول این عملیات توسط رزمندگان اسلام در منطقه دشت شیلر و شرق شهر پنجوین استان سلیمانیه عراق آغاز شد . لشکرهای 14 امام حسین(ع) ، 8 نجف اشرف ، 25 کربلا ، 31 عاشورا و 17 علی بن ابی طالب(ع) از سپاه به همراه شماری از یگان های نیروی زمینی ارتش وارد عمل شدند . دشت شیلر با فرورفتگی در داخل خاک ایران در مرز دو کشور ایران و عراق ، در حد فاصل شهرهای مریوان - در جنوب - و بانه - در شمال - بستر این نبرد حماسی بود . در طی سه شبانه روز - 27 تا 29 مهرماه - مراحل یکم و دوم عملیات انجام شد و از دو محور بانه و مریوان ، پیشروی نیروهای خودی به داخل خاک عراق صورت گرفت . طی این دو مرحله ، ارتفاعات لری ، گرمک و کنگرک از محور شمالی (بانه) و ارتفاعات مارو ، خلوزه و زله (پنجوین) از محور جنوبی (مریوان) به تصرف رزمندگان اسلام در آمدند . واحدهای تابعه سپاه یکم ارتش عراق از دشت شیلر و پادگان گرمک ، هراسان گریختند و به شرق رودخانه قزلچه ، دشت و شهر پنجوین پناه بردند . اما هنوز مراحل دشوارتری از نبرد والفجر4 باقی مانده بود...
************************************************************************
در پایان این عملیات شهید گرانقدر حاج محمد ابراهیم همت سخنانی ایراد نمود که مناسب دبدم در اینجا تقدیم شما دوستان عزیز نمایم .
از خداوند توفیق ادامه راه شهیدان و زنده نگهداشتن یاد و خاطره آن بزرگواران را مسئلت داریم .
************************************************************************************************
سخنرانی حاج همت در خاتمه عملیات والفجر چهار

بسم الله الرحمن الرحیم
در عملیات و الفجر چهار سرداران بزرگی را از دست دادیم و بسیجیان گمنامی که شاید قادر به شناختشان نبودیم. این شهادت ها بایستی ما
را در ادامه راه مصرتر و پافشرده تر کند.
همه شما معتقد به این مطلب هستید که جهاد یکی از درهای بهشت است و قشنگ تر ،مأنوس تر و زیباتر از کلمه شهادت در تاریخ نداریم.به
همین مناسب است که وقتی به کلمه شهید می رسیم می بینیم که در روز قیامت و زمان بازخواست خداوند چه احترامی بر شهید می
گذارد. بنابر بر روایات اولین قطره خون که بر زمین چکیده می شود تمام گناهانش بخشیده می شود.
در زندگی بعد از مرگ مرحله ای داریم به نام پل صراط.برای رفتن و داخل شدن به قیامت و جواب دادن به خدا.شهید این مرحله را نخواهد
داشت.
با شروع عملیات والفجر چهار ضربه دیگری توی پوز دشمن زده شد.از میله مرزی که رد می شویم بیش از نهصد کیلو متر مربع در این
عملیات آزاد شده است.در صحبت هایی که برای بچه ها می کردم گفتم که در خیلی از کارها خداوند ما را آزمایش می کند.همه اش این نیست
که پیروزی بدهد.اگر تند تند پیروزی بدهد-می دانید که وضع بشر خراب است-هوای نفس بر او غلبه می کند.یک دفعه که دو سه تا موفقیت
داده شد می بینی که زیر بغلش دو سه تا هندوانه است و فکر می کند توی آسمان با ملائکه و فرشتگان پرواز می کند.این است که دو سه
عملیات محکم و همراه با پیروزی که شد باید سختی کشید"و ما رمیت اذ رمیت"فکر نکنید شما این گلوله ها را می زنید خداست که تیرها را
هدایت می کند خدا می خواهد شما را که دارید می روید صدا بزند تا حواستان باشد چه کار می کنید.این نباشد که اگر یک عملیات با سختی
همراه شد یک  ارتفاع گرفته نشد یا اصلا هدف انهدام دشمن بود برای بچه ها سخت باشد...چیزی که می خواهم به شما بگویم این است که
همه جا صحنه آزمایش است...خیلی از بچه های گمنام ،شریف و به قول فرمانده دلاور تیپ عمار لشگر ما شهید اکبر حاجی پور"دریا دل"که گمنام به شهادت رسیدند،آنان خیلی عظمت داشتند.فقط خدا عظمت آنها را می داند ما قادر نیستیم بدانیم چون از عالم غیب بی خبریم... .ما
چاره ای نداریم جز این که مرد باشیم راه این شهدا را ادامه دهیم.خداوند همه را آزمایش می کند.در جنگ بدر پیروزی به مسلمانان
میدهد،بعد همه بر سر غنائم دعوا می کنند.دنبال غنائم نباشید.دعوا نکنید.خدا غضب می کند و در جنگ احد شکست می خورند.مگر خداوند
نگفت:"نصر من الله و فتح قریب"نگوییم پس کو این پیروزی.چرا این قدر کشته دایم تا موفق شدیم.خداوند در سوره آل عمران ..اشاره می
کند:آی آدم ها،فقط شما کشته نداده اید.دشمن هم کشته داده.خدا شما را آزمایش کرد.پیروزی و شکست دست خداست.شما برای خدا نجنگیدید 
و خدا هم به شما شکست داد.اشکال را در خودتان ببینید.

ما باید ثابت قدم باشیم.خدا شاهد است که این صحنه هایی که دارد از مقابل چشمان ما میگذرد کمتر از صحنه های قبل از اسلام نیست.در صدر اسلام آقا ابا عبدالله(ع)،هفتاد و دو تن یارداشت.همه اش هفتاد و دو تن بودند که میروند وشهید می شوند.الان چیز دیگری دارد اتفاق می افتد.صحنه ای از بچه های تخریب لشگر برایتان تعریف میکنم .در مرحله دوم رسیدند به سیم خاردار یکی در گردان مالک روی سیم خاردار می خوابدو می گوید:"پایتان را روی من بگذارید و رد شوید"بچه های بسیج پا بر روی پشتش می گذارند و می گذرند.او روی سیم خاردار می میرد.یک مین زیر شکمش منفجر می شود و شهیدش می کند.
کسی این قدر عاشق!مگر عشق بدون شناخت می شود!عشق بدون شناخت معنا ندارد...این شناخت می خواهد که یکی روی مین بخوابد....تا درک نباشد نیت ها پاک نمی شود.
به عنوان یک برادر کوچک خواهش می کنم برای دیدن خانواده شهدا به منازل این عزیزان بروید و به آنها سر کشی کنید.ان شاءالله راهی تهران که شدید برای روز هجدهم آذر 1362 در نماز جمعه دانشگاه تهران حضور پیدا کنید.دعا برای سلامتی امام عزیز فراموش نشود.
والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته
          

بنام خدا
دوستان عزیز سلام
نیمه ی شعبان از راه رسید . روزی که در آن مولدی پا به عرصه گیتی نهاد که آمدنش را رسول اعظم (ص) و ائمه اطهار (ع) بشارت داده بودند . مولودی که در اوان کودکی به اذن پروردگار از دیده ها غایب شد و به اذن خداوندی روزی ظهور خواهد کرد و جهانی را پر از عدل و داد خواهد نمود در حالی که پر از ظلم و ستم می باشد . ضمن تبریک این میلاد سراسر نور و سرور ، در این مجال بهتر آن دیدم یکی از دهها و یا صدها عنایاتی که از سوی آن حضرت به سربازانش اعم از رزمندگان ، آزادگان و جانبازان در طول دفاع مقدس و پس از آن مرحمت شده است را برای شما عزیزان بازگو نمایم . امیدوارم عنایات خاصه حضرت بقیةالله اعظم شامل همه ارادتمندان آن حضرت شود .

            
حجةالاسلام والمسلمین مرحوم ابوترابی ( رحمةالله علیه ) خاطره ای از دوران اسارتش نقل می کند که حاوی عنایتی از امام زمان (عج) است :
اواخر سال 1360 در پادگان « الانبر» عراق مشغول خواندن نماز مغرب و عشاء بودیم که حدود 28 نفر اسیر را وارد اردوگاه کردند . معمولاً کسانی را که تازه به اردوگاه می آوردند ، بیشتر مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار می دادند تا به قول خودشان زهر چشم بگیرند . بعد از نماز به دوستانم گفتم : باید به تازه واردی ها روحیه بدهیم و با صدای بلند سرود « ای ایران ای مرز پر گهر ... » را بخوانیم تا فکر نکنند اینجا قتلگاه است و متوجه بشوند که یک عده از هموطنانشان مثل آنها اسیرند . در حالی که می دانستیم اگر امشب این سرود را بخوانیم کتکش را فردا خواهیم خورد . بعد از مشورت با برادران ، سرورد را دسته جمعی و با صدای بلند خواندیم .
روز بعد ، افسر بعثی که خیلی آدم پستی بود ، آمد و حسابی کتکمان زد . بین اسیرانی که تازه آورده بودند ، جوانی بود که 19 سال سن ، 70 تا 80 کیلو وزن ، قد بلند و سرحال بود . طولی نکشید که علی اکبر با آن سلامتی جسمی اش مریض شد و بعد از یک سال ، وزنش به حدود 28 کیلو رسید . خیلی ضعیف و لاغر شده بود . از طرفی دل درد شدیدی هم گرفته بود . وقتی دل دردش شروع می شد ، دست و پا می زد و سرش را به دیوار می کوبید . ما هم دست و پایش را می گرفتیم تا به خودش آسیب نرساند .
اربعین امام حسین (ع) ، ( سال 60 یا 61 ) ما در اردوگاه موصل بودیم . پنج روزی به اربعین مانده بود پیشنهاد کردیم که اگر برادرها تمایل داشته باشند ، دهه ی آخر صفر را که ایام مصیبت و پر محنتی برای اهل بیت امام حسین (ع) است ، روزه بگیریم مشروط بر آن که ، آن هایی که مریض اند و روزه برایشان ضرر دارد ، روزه نگیرند . در هر آسایشگاهی با دو نفر صحبت کردیم ، بنا شد که وقتی بچه ها شب به آسایشگاه می روند ، هر کدام با عده ای از برادران مشورت کنند تا ببینیم دهه ی آخر را روزه بگیریم یا نه ؟ فردای آن روز فهمیدیم که همه ی بچه ها استقبال کردند و حاضرند تمام ده روز را روزه بگیرند . باز هم تأکید کردم آن هایی که مریضند یا چشمشان ضعیف است ، اصلاً و ابداً روزه نگیرند . شب اربعین رسید و همه ی برادرها که جمعاً 1400 نفر می شدند ، بدون سحری روزه گرفتند .
اردوگاه حالت معنوی خاصی گرفته بود ، آن هم روز اربعین امام حسین (ع) ، حدود ساعت 10 صبح بود که خبر دادند علی اکبر دل درد شدیدی گرفته و از درد به خود می پیچد . وارد سلولی که مخصوص بیمارها بود شدم . علی اکبر با آن ضعف جسمانی و صورت رنگ پریده اش به قدری وضعیتش بد بود که از درد می خواست سرش را به در و دیوار بزند . او را محکم گرفتیم تا آسیبی به خودش نرساند. آن روز دل درد علی اکبر نسبت به روزهای دیگر بیشتر شده بود . طوری که مآمورین بعثی وقتی که او را در این حال دیدند ، او را به بیمارستان بردند . بیشتر از دو ساعت بود که فریاد می زد ، از حال می ر فت و دوباره فریاد می کشید . همه ما از این که بالاخره مأمورین آمدند و او را به بیمارستان بردند ، خوشحال شدیم . حدود ساعت چهار بعد از ظهر بود که در ِ اردوگاه باز شد و صدای زمین خوردن چیزی همه را متوجه خود کرد . با کمال بی رحمی ، پستی و رذالت ، جسدی را مثل یک مرده یا چوب خشک روی زمین سیمانی پرت کردند و رفتند . طوری که اصلاً فکر نمی کردیم علی اکبر باشد . با عجله نزدیک در‌ ِ آسایشگاه رفتیم و علی اکبر را دیدیم که افتاده و تکان نمی خورد . همه دور او جمع شدیم و بی اختیار شروع به گریه کردیم . دو نفر علی اکبر را برداشتند . یکی سر او را روی شانه هایش گرفت و دیگری پای او را در دست گرفت و من هم زیر کمرش را گرفتم . علی اکبر آن قدر ضعیف و نحیف شده بود که وقتی سر و پاهایش را برمی داشتند ، کمرش خم می شد . او را از انتهای اردوگاه وارد سلول کردیم . دیدن این صحنه اشک و آه بچه ها را در آورده بود و اردوگاه مملو از غم و اندوه شده بود . علی اکبر را توی همان سلولی که باید بستری می شد بردیم ساعت حدود پنج بعد از ظهر بود که همه باید داخل سلول هایشان می رفتند آن ساعت آمار می گرفتند و همه باید داخل سلولمان می رفتیم و درب را قفل می کردیم . طبق معمول آمار گرفتند و همه داخل سلول ها رفتیم ولی چه رفتنی ؟ اشک همه جاری بود و همه با حالت عجیبی که اردوگاه را فرا گرفته بود برای علی اکبر دعا می کردیم .
ادامه مطلب...