سبکبالان سبک پرواز کردند
بـه عشق کربلا پر باز کردند

بـه اوج قـلـه عشــق آرمیـدنـد
شهادت را چوجام می چشیدند

دلم تنگ است ازجاماندن خود
از این درعمق دریاماندن خود

دلم پر می کشد سـوی رفـیقـان
کجایید ای شهیدان ای شهیدان

زمان عاشقی ای داد من رفت
قنوت سجده هاای دادمن رفت

نشـان عـاشـقـی دیگـر نــدارم
پــرم بشکسته دیگر پـر ندارم

خـداونـدا چـرا بـالـم شـکـستـه
به رویم درب آن میخانه بسته

کنون چشمی به می ازدوردارم
امـیــد بـــاده ای از نــور دارم

بــده ساقی نکن تــو نــاامـــیدم
دوبــاره تشنــه جـام شـهـــیـدم

بنــوشــان بــاده نــاب بسیـجی
بده برمن تب و تاب بسیـجی

مرا سیراب کن از باده واشک
که من گم کرده ام سجاده واشک

« یوسف تیموری »