سلام
الا بذکر الله تطمئن القلوب»" يعني تنها با ياد خدا دلها آرام مي گيرد، يعني رسيدن به هيچ مطلوبي به انسان آرامش حقيقي نمي دهد، يک آرامش موقت مي دهد تا وقتي که خيال مي کند به مطلوب حقيقي رسيده است، ولي يک مدتي که فطرتش او را از نزديک بو کرد و او را شناخت و درست درک کرد يک نوع عدم سنخيت ميان خود و او درک مي کند و حالت بيزاري در او پيدا مي شود. تنها حقيقتي که اگر به او برسد ديگر محال است نسبت به او بيزاري پيدا کند خداوند متعال است، و اين، زماني است که قلب انسان به " حقيقت "، به " او "، به " توحيد " رسيده باشد.
کربلايي باشيد