خاطراتي از مجيد پازوكي

يافتن شهدا هم آداب خاص خودش را دارد. همه قبل از شروع کار، صبح علي الطلوع بعد از نماز صبح زيارت عاشورا مي خوانند. نيت« قربة الي الله» مي کنند و با ذکر صلوات پاي کار مي روند. در حين کار هم ذکر صلوات از زبانها نمي افتد.

اگر چند روز بگذرد و شهيدي پيدا نکنيم، خيلي دمغ مي شويم. اول از همه هم به خودمان شک مي بريم. اعتقادمان هم اين است که کسي گناهي مرتکب شده يا نمازش قضا شده يا نيتش خير نبوده، يا اصلاً لايق نبوده ايم که شهدا خودشان را به ما نشان بدهند. لازمه اصلي کار تفحص هم توسل به ائمه اطهار است و اميد به کرم و لطف خدا. اگر خواستي، التماس کردي، بهت مي دهند، اگر نه، که هيچ.

باز هم مي گويم «عنايت شهدا است که آنها را پيدا مي کنيم» مثلاً يکبار من و مجيد پازوکي و دو سه تا ديگر از بچه ها داشتيم به منطقه مي رفتيم؛ از جايي رد شديم که زمين زير پايمان پوک بود و صدا مي داد. پا را که برزمين کوبيديم، احساس کرديم اين خاک دست خورده است. مجيد با بيل دستي شروع کرد به کار کردن. خيلي کار کرد. با وجودي که جانباز بود و از لحاظ جسمي توان چنداني نداشت، آنقدر زمين را کند تا شش شهيد پيدا کرديم.