سلام

ظهر بود و هوا اتيش ،داشتم از شرهاني بر مي گشتم به سمت بستان ،رسيدم فكه گفتم حيف نرم مقتل،جاتون خالي يه بطري آب يخ برداشتمن و رفتم سمت مقتل ،تا ايستگاه اول جائي كه معبر شروع مي شه با ماشين رفتم ،بعد پياده شدم و به سبك عاشقاي زائر كفشام رو از پام در آوردم و وارد معبر شدم،چند قدم جلو رفتم مثه قرقي برگشتم سمت ماشين و كفشم،پاهام تو همون چند قدم تاول كرد،يكه هفته اي راه رفتن برام سخت شده بود، هر وقت پاهام مي سوخت از ته دل مي گفتم خدايا اين بچه ها چي كشيدن و دم بر نياوردند.

فكه محل مجاهدتهاي خاموشه.
خدا قوت دلاور.