سلام / وبلاگ جالب و قشنگي داري بهت تبريك ميگم.
و اما راجع به سؤال شما:
من آنروزهايي رو كه گفتي قشنگ يادمه. لبخند بسيجي نه اون لبخند ظاهري بود كه شما فكر ميكنيد. بلكه لبخند قلبي از رضايت از زندگي در دوران خودش بود. يادمه تو شهر فاو روي يه ديوار شكسته اي به نقل از امام راحل (ره) نوشته بود: (امر شده است كه استقامت كنيم)
هر كس كه اين جمله رو ميديد ميفهميد كه هيچكس به امام نميتونست امر كنه مگر آقا صاحب الزمان. همين دليل كافي بود كه بفهميم كه آقا همونجاها حضور دارن.
پس دليل خنده بسيجي معلوم ميشود.
درخصوص بچه هاي اين دوران (بزك كرده ها) هم بايد بگم كه اينها محصول داخلي مملكت خودمونن و از هيچ كشوري وارد نشدن!!!
اكثرشون دلي پاك و قلبي صاف دارن و ظاهر اونا دليل بر تهاجم فرهنگي دشمنه كه متاسفانه تا حدودي موفق بوده.
وجود اين افراد بزك كرده محصول ناكارآمدي مسؤلين ما بوده كه دائما دنبال باند بازي و سياسي كاري بودن و رضايت خدا براشون كشك شده!
وجود بچه هاي ظاهراً خلاف هم در خانواده مسؤلين دليلي بر اين ادعاي منه. ما ديگه نميتونيم به اون دوران برگرديم ولي خيلي كارهايي رو ميتونيم انجام بديم كه دشمن نتونه بيشتر از اينا وارد مملكت ما بشه.
موفق باشيد.
